De zon is een kleine keutel

De kinderen plukken bloemen uit het bloemperk rond het schoolplein en maken er kleine schilderijen van. Sommigen maken een bult van aarde met houtsnippers die er heel wat minder aantrekkelijk uitziet. ‘Wat is dat precies’, vraag ik? ‘Dat is natuurlijk ‘heksenpap’, antwoorden drie meisjes in koor. ‘Gatver…! En wie gaat dat eten dan?’ ‘Wij!’ Dus jullie zijn heksen?’ ‘Ja, wij kunnen er gewoon tegen om heksenpap pap te eten.’

Een klein jongetje noemt mij steeds ‘juffrouw hondendrol’. ‘Wil jij daar mee ophouden mij zo te noemen?’ vraag ik. ‘Nee’, gilt hij, ‘Juffrouw kleddervogel! ‘Kijk, dat vind ik nu wel slim van je, dat jij gewoon een ander woord voor hetzelfde bedenkt.’ Hij lacht van oor tot oor. ‘En ik heb vandaag nog iets geleerd van jou,’ voeg ik toe. ‘Wat dan?’ vraagt hij gretig. ‘Ik heb geleerd dat de zon een kleine keutel is. Want dat heb je wel tien keer gezegd vandaag.’ Hij brult het uit van het lachen.

Lucienne Kohler, overblijfselen