The *Pink* Jazzpainter

‘Is het waar juf dat uw man in de band speelt van de vader van Nicola?’ Helena kijkt mij met grote nieuwsgierige ogen aan. ‘Ja, dat klopt.’ Haar schouders beginnen licht te schokken en ze houdt haar hand voor haar mond. ‘Hij is *saxofonist* in Harald’s band,’ zeg ik. Nu proest ze het uit:’ Saxofonist! Whoehaahaaaaa!!!!’ Ze hangt slap naar voren over haar tafeltje. ‘Een saxo-fo-nist,’ herhaalt ze het woord langzaam en ligt weer dubbel.

‘Ja, en hij noemt zich ‘The Jazzpainter’, voeg ik toe. Ook dit is weer aanleiding voor een lachsalvo. ‘Hij is niet alleen saxofonist, maar heeft ook nog eens een heel gekke naam,’ hikt ze. ‘Maar wat is daar dan zo grappig aan allemaal?’ vraag ik tenslotte.

‘Nou, een saxofonist, dat is toch iets uit de jaren ’80? De jaren ’50 zelfs! Daarom!!’

‘Aha, daarom, nu snap ik het!’

Een video van The Pink Panter draait op het screenboard in de klas.

‘The *pink* Jazzpainter!’ had ie ook kunnen heten, probeer ik nog een lach aan haar te ontlokken, maar ze hoort mij al niet meer, zo gevangen is ze in de capriolen van The Pink Panter. Goeie soundtrack is dat toch. Moet ik eens als tip aan mijn vriend mee geven.

Lucienne Kohler, overblijfselen