illustratie Camille Breukhoven
Een jongetje van 11 heeft mij op school ten huwelijk gevraagd. Eerst negeerde ik zijn verzoek. Toen hij echter voor de derde keer op zijn knieën ging en mijn hand daarbij vastpakte was ik toch ontroerd en leek ‘nee’ zeggen mij opeens dodelijk saai dus ik zei ‘ja’.Hij danste van blijdschap om mij heen en kwam met een paar vriendjes uit zijn klas even later een verlovingsring brengen van papier waar Gucci op stond. ‘Hoe heet je eigenlijk,’ vroeg ik, ‘want straks weet ik niet eens met wie ik getrouwd ben.’
Soms legt hij zijn hand op mijn schouder bij wijze van verstandhouding, ook denkt hij dat hij meer mag dan andere kinderen. Hoe draai ik dat terug zonder hem te kwetsen in deze prille liefde? vroeg ik mij af.
Mijn klas vindt het maar niks. Trouwen met een jongetje van 11? Ze trekken hun neus ervoor op en kijken naar mij alsof ze een griezelig beest zien. ‘Nou en?’ zeg ik en trek mijn schouders op. ‘Wat kun jij goed liegen,’ bijt een meisje mij toe, want ze geloofde er niets van.’
Mijn bijna 50-jaar jongere verloofde zei vandaag dat hij mij gemist had in het weekend, want dat duurt lang hoor als je verliefd bent. ‘Valt wel mee toch? zei ik.
‘By the way; je veter zit los.’
‘Je vrouw zegt dat je veter los zit,’ papegaaide een vriendje hem na.
Hij wil graag contact houden via Instagram. Dat verzoek heb ik voor de zekerheid toch maar niet ingewilligd.
Over een week is de overblijf-juf weer gewoon een van de juffen en dan begint de gebruikelijke strijd om de macht weer. Niets bijzonders.
